Είναι μία από τις πιο δημοφιλείς συνθέσεις του συνθέτη και ένα από τα πιο γνωστά κοντσέρτα για πιάνο.
Η πρώτη σύνθεση δέχθηκε αυστηρή κριτική από τον Νικολάι Ρουμπινστάιν, αγαπημένο πιανίστα και δάσκαλο του συνθέτη. Αργότερα, ο Ρουμπινστάιν αποκήρυξε τις προηγούμενες κατηγορίες του και έγινε θερμός υποστηρικτής του έργου.
Ο Τσαϊκόφσκι, λαμβάνοντας σοβαρά την κριτική αυτή, αναθεώρησε το κοντσέρτο το καλοκαίρι του 1879 και τελευταία φορά τον Δεκέμβριο του 1888, δίνοντας τη μορφή που παίζεται σήμερα.
Έγραφε στη χορηγό του Φον Μεκ ο Τσαϊκόφσκι για την αντίδραση του Νικολάι Ρουμπινστάιν όταν άκουσε το Πρώτο Κοντσέρτο για Πιάνο: «Έπαιξα το πρώτο μέρος. Ούτε μία λέξη, ούτε μία παρατήρηση. Αν ήξερες μόνο πόσο απογοητευτικό είναι όταν κάποιος προσφέρει σε έναν φίλο του ένα “πιάτο” από το έργο του και εκείνος τρώει και παραμένει σιωπηλός... Οπλίστηκα με υπομονή και συνέχισα ως το τέλος. Πάλι σιωπή. Σηκώθηκα και ρώτησα: Λοιπόν;» Εν τέλει ο Ρουμπινστάιν εκφράστηκε: «...στην αρχή ήρεμα, έπειτα όλο και περισσότερο σαν τον Δία, τον κύριο των κεραυνών...».
