Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Η «Ρωμιοσύνη»: Γιάννης Ρίτσος - Μίκης Θεοδωράκης

Η Ρωμιοσύνη είναι πια για να την κλαις – με μαύρο δάκρυ, όπως λέει και ο λαός μας. Η ανάσταση δεν φαίνεται να σημάνει και οι καμπάνες έχουν αναμειχθεί σε μια συνωμοσία σιωπής… Στη μακραίωνη ωστόσο ιστορία της έχει γράψει πολλές ένδοξες σελίδες που την έχουν στέψει με δάφνες. Εν πολλοίς γνωστά. Και η ελληνική τέχνη, επίσης, σε τόσους και τόσους τομείς μάς έχει επιφυλάξει μέγα κλέος. Μια τέτοια ευλογημένη στιγμή σε μια ευτυχή συγκυρία ποίησης και μουσικής μαζί είναι η «Ρωμιοσύνη».
Ο κορυφαίος ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος, που δικαίως χαιρέτισε ο Κωστής Παλαμάς με τη γνωστή ρήση «παραμερίζουμε ποιητή για να περάσεις», έγραψε τη «Ρωμιοσύνη» ανάμεσα στο 1945 και  στο 1947. Ολόκληρη την εποχή αυτή διέτρεξαν τόσα συγκλονιστικά γεγονότα: Κατοχή, Αντίσταση και μετά Συμφωνία της Βάρκιζας.

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Ο Μποροντίν Αλεξάντρ και οι στέπες της μουσικής του

(Αγία Πετρούπολη, 1833-1887)
Κορυφαίος Ρώσος ρομαντικός συνθέτης της Ρωσικής Εθνικής Σχολής του 19ου αιώνα, και επιστήμονας σημαντικός για τις έρευνές του πάνω στις αλδεΰδες (υποσύνολο οργανικών ενώσεων).
Ήταν μέλος της «Ομάδας των Πέντε» μαζί με τον Μίλι Μπαλακίρεφ, Νικολάι Κόρσακοφ, Μόντεστ Μουσόργκσι και Σεζάρ Κούι.
Πέθανε αιφνιδίως, λόγω της κλονισμένης του υγείας αλλά και της πίεσης από τη δουλειά του.
Από νωρίς εμφάνισε τα ολοφάνερα χαρίσματά του στις γλώσσες και στη μουσική και από τα μαθηματικά του χρόνια συνέθετε και έμαθε να παίζει πιάνο, φλάουτο και τσέλο.


Σπούδασε πρώτα στην Ιατροχειρουργική Ακαδημία και ειδικεύθηκε στη χημεία, και κατόπιν στη Δυτική Ευρώπη. Επιστρέφοντας έγινε καθηγητής χημείας στην Ιατροχειρουργική Ακαδημία. Παράλληλα, ως καταφύγιο ανάπαυσης από την επιστημονική του εργασία, συνθέτει την πρώτη του σημαντική Συμφωνία αριθ. 1 σε μι ύφ. μείζονα. Αργότερα άρχισε να συνθέτει τη Συμφωνία αριθ. 2 σε σι ελάσσονα την ίδια εποχή που ξεκίνησε την αριστουργηματική του όπερα Πρίγκιπας Ιγκόρ (η οποία όμως ολοκληρώθηκε μετά τον θάνατό του από τους Ρίμσκι Κόρσακοφ και Αλεξάντρ Γκλαζούνοφ). Η δεύτερη πράξη περιέχει τους πολυπαιγμένους πολοβτσιανούς χορούς.