Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Τζουζέπε Βέρντι - Τραβιάτα

Λε Ρόνκολε (1813 - Μιλάνο 1901)
Ιταλός συνθέτης. Ρομαντικός μουσικός και σημαντικός δραματουργός, ο λυρικότερος συνθέτης των μελοδραμάτων της Ιταλίας. Ενώ τα πρώτα του έργα δεν είχαν μεγάλη επιτυχία, το 1839 ανεβάζει την πρώτη του όπερα Ομπέρτο, ο κόμης του Σαν Μπονιφάτσιο στο θέατρο της Σκάλας με μεγάλη επιτυχία. Ωστόσο, το έργο που τον καθιερώνει είναι ο Ναβουχοδονόσορ (Σκάλα 1842). Κατά τη δεύτερη περίοδό του ο μεγαλοφυής συνθέτης με λαμπρά έργα γίνεται διάσημος στο ευρύτερο κοινό και έξω από τα σύνορα της χώρας του. Σημαντικότερα έργα του: Ναμπούκο (1842), Ριγκολέτο (1851), Τραβιάτα (1853), Τροβατόρε (1853), Σικελικός Εσπερινός (1855), Χορός μεταμφιεσμένων (1859), Οθέλλος (1887), Φάλτσαφ (1892) κ.ά..
Το 1871 κατά παραγγελία  του φιλόδοξου και θεατρόφιλου Ισμαήλ Ιμπν Ιμπραήμ Πασά, αντιβασιλέα της Αιγύπτου, ο οποίος ήθελε να προσδώσει ξεχωριστή λάμψη στα εγκαίνια της νέας όπερας του Καΐρου, που συνέπιπτε με τα εγκαίνια της διώρυγας του Σουέζ, συνθέτει την Αΐντα. Και έτσι καθίσταται παγκοσμίως γνωστός.

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Νίκος Γούναρης - Το αηδόνι της Παλιάς Αθήνας

Γεννήθηκε στη Ζαγορά του Πηλίου το 1915 και πέθανε το 1965 στην Αθήνα από την επάρατο νόσο.
Αυτοδίδακτος, σπούδασε βιολί και έπαιζε αριστοτεχνικά κιθάρα. Ο Αντρέ Σεγκόβια, που ήταν φίλος του, δήλωνε και θαυμαστής του.
Πρωτοεμφανίστηκε στα αθηναϊκά κέντρα διασκέδασης το 1936 και υπήρξε δραστήριος κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Έχει συνθέσει και το «Χαϊδάρι», ένα πατριωτικό τραγούδι,  που όμως το έθαψαν τότε εξαιτίας πολιτικών σκοπιμοτήτων και δεν διασώθηκε. Παράλληλα συμμετείχε στην Αντίσταση και τιμήθηκε με το Αριστείο της Εθνικής Αντίστασης προσφέροντας ανεκτίμητες υπηρεσίες στον αγώνα για την Απελευθέρωση και ριψοκινδυνεύοντας τη ζωή του, πάντα καλόκαρδος και γαλαντόμος. Αναφέρεται, εξάλλου, ότι αυτός ήταν ο πρώτος που ερμήνευσε  το «Κορόιδο Μουσολίνι» με στίχους του Γιώργου Οικονομίδη, πριν από τη Σοφία Βέμπο.
Εκτός από μεγάλος ερμηνευτής ήταν επίσης συνθέτης και στιχουργός. 

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Αν. Δελιάς - Γ. Μπάτης: Το… ήμισυ της Πειραιώτικης Τετράδος

Ανέστης Δελιάς 
«Ένας άγγελος πεταμένος 
στα σκουπίδια!»
Η φράση αυτή του Μάρκου Βαμβακάρη συμπυκνώνει τον σύντομο βίο του Ανέστη Δελιά. Εκπληκτικός μουσικός –κάτι στο οποίο συμφωνούν όλοι όσοι τον γνώρισαν– καλό παιδί, αλλά αδύναμος χαρακτήρας, ήταν ο μόνος πρεζάκιας μουσικός του Μεσοπολέμου (οι παλιοί ρεμπέτες μιλούσαν για έναν ακόμη, που όμως απεξαρτήθηκε).
Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1912 από ευκατάστατη οικογένεια εμπόρων και ήρθε στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ο πατέρας του έπαιζε βιολί, γνωστός με το παρατσούκλι «μαύρη γάτα», χαρακτηρισμός που ακούγεται σε ένα τραγούδι του Ανέστη.
Ο Δελιάς πρωτοεμφανίζεται στα στέκια του Πειραιά το 1928 παίζοντας κιθάρα στην παρέα του Μπάτη, του Μάρκου, του Στράτου και άλλων Πειραιωτών ρεμπέτηδων. Από το 1930, έπειτα από προτροπή του Μάρκου, θα παρατήσει την κιθάρα και θα πιάσει το μπουζούκι. Θα εξελιχθεί ραγδαία και θα συμμετέχει στην «Τετράδα του Πειραιώς», ενώ θα μείνει γνωστός στον χώρο του ρεμπέτικου με το παρατσούκλι «Αρτέμης». Άλλοι λένε ότι το οφείλει στην ομοιότητά του με έναν μάγκα-γόη του Πειραιά και άλλοι ότι του το κόλλησε ο Γιώργος Μπάτης για να εξυπηρετήσει τη ρίμα στα απίστευτα στιχάκια των τραγουδιών του:
Ήταν ο Μπάτης και ο Αρτέμης
και ο Στράτος ο τεμπέλης (από το «Ζεϊμπέκικο σπανιόλο»).

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Τα Κάρμινα Μπουράνα - ερωτικά και... ανοιξιάτικα

Ο Γερμανός μουσουργός και παιδαγωγός Καρλ Ορφ έγραψε την καντάτα αυτήν το 1937, όταν ήταν ολοκάθαρα πια τα σημάδια για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από αυτήν έγινε διάσημος, και δυστυχώς δεν έγινε γνωστό όλο το άλλο του έργο, και επιπλέον, χωρίς να βρει καθόλου μιμητές σε αυτό το μοναδικό είδος που λανσάρισε. Ένας Βαυαρός επιθεωρητής βιβλιοθηκών είχε ανακαλύψει σε ένα μοναστήρι των Βενεδικτίνων στο Μόναχο αυτά τα στιχουργήματα, γραμμένα στα λατινικά από σπουδαστές και κληρικούς, τα οποία τοποθετούνται στον 13ο αιώνα. Προς έκπληξη και του ιδίου, οι στίχοι δεν υμνούσαν τον Θεό αλλά περιείχαν έναν άκρατο ερωτισμό σε μια γλώσσα ελευθεριάζουσα, γεγονός που αναμφισβήτητα προκάλεσε σκάνδαλο. Ο έρωτας όμως όλες τις εποχές είναι η κινητήριος δύναμη ενάντια στην όποια επικρατούσα αλγεινή κοινωνική ατμόσφαιρα. Συγκεκριμένα, τα θέματα των ποιημάτων ήταν η ανθρώπινη διαφθορά, η πολιτική του κλήρου, η απώλεια της τύχης, συμβουλές για ιερείς και επισκόπους, και ακόμα επίκληση για μια Σταυροφορία. Επιπροσθέτως, αναφέρονται στη διαφθορά και στην κατάχρηση εξουσίας του κλήρου και στην αναζήτηση των γήινων απολαύσεων. Η αυθεντική συλλογή βρίσκεται σήμερα στην Κρατική Βιβλιοθήκη της Βαυαρίας στο Μόναχο.